Here are my teeth: Black with stars
A photographic exhibition by
Elizabeth Preger
5 July – 31 August 2014
How do you photograph bodily sensations and our preprogrammed cellular decay? Elizabeth Preger’s sensitive, sombre work instantly brings to mind the Thai Buddhist death meditation mantra: “It shrinks; it swells,” a simple description of the process undergone by the flesh when it dies.
Extreme close-ups of vulnerable naked body parts convey fleshy sensations; a hand with mottled nail varnish lightly fingers a hairy navel; downy feathers scattered across a female torso; the bone-like calcium textures of seashells worn smooth by the bearing might of sea and wind, bleached by the sun, carefully collected in a white porcelain bowl with a soft raised pattern of bending leaves. Beside each image of life, its reverse: the nipple covered with make-up in ‘life’ is now stained black, the nipple of a corpse; the pristine bowl of shells is marred by black grease, evoking ecological disaster, death as the stinking oil slick that suffocates all life and defaces beauty. There is no religious surrender here; only fear powerfully envisioned and endured.
Elizabeth Preger (b. 1988 Los Angeles, CA) earned a BA in Art from UCLA in 2010. Her practice focuses on ideas of mythmaking as well as photography’s historical relationship to mortality and place. In 2012 Elizabeth had a solo show at Artery Post Modern Gallery in Thailand. Her work has also been included in exhibitions curated by Mark Allen and Anne Ellegwood, published in the LA times and LA weekly and featured at Photo L.A. 2013 and 2014 as a part of Emerging Focus.
‘ดูฟันของฉัน : มืดดำด้วยดาว’
นิทรรศการภาพถ่ายโดย
อลิซาเบ็ธ เพรเกอร์
5 กรกฎาคม – 31 สิงหาคม 2557
เราจะถ่ายภาพกายสัมผัสและการเสื่อมสภาพทางสังขารที่โปรแกรมไว้ในเซ็ลล์ของเราได้อย่างไร? ชุดภาพถ่ายอันละเอียดอ่อนและอึมครึมของ อลิซาเบ็ธ เพรเกอร์ ชวนให้นึกถึงคำท่อง “ยุบหนอ – พองหนอ” ที่ชาวพุทธไทยใช้ให้บังเกิดมรณานุสติยิ่งนัก
โคลสอัพร่างเปลือยเปล่า ไร้ความคุ้มครองของเสื้อผ้าอาภรณ์ นำมาซึ่งความรู้สึกสัมผัสทางกาย: มือที่ทาเล็บเป็นลายช้ำเลือดช้ำหนองลูบคลำสะดือบนร่างชายที่มีขนอย่างแผ่วเบา; ขนนกอ่อนถูกโปรยลงบนหน้าท้องผู้หญิง; เปลือกหอยที่พลังทะเลและลมขัดถูและแสงอาทิตย์แผดเผาจนซีดเหมือนกระดูก ถูกเก็บมาบรรจงวางในชามกระเบื้องสีขาวที่มีลายนูนรูปใบไม้ที่อ่อนเอน
เคียงข้างภาพแห่ง ‘ชีวิต’ คือภาพสิ่งตรงกันข้าม: หัวนมที่ทาเครื่องสำอางใน ‘ชีวิต’ บัดนี้กลับเคลือบด้วยสีดำราวกับหัวนมของศพ; ความพิสุทธิ์ของชามเปลือกหอยถูกทำลายด้วยรอยเปื้อนดำมัน พาให้นึกถึงความวินาศของระบบนิเวศน์ – ความตายที่แทนสัญลักษณ์ด้วยคราบน้ำมันที่พรากทุกชีวิตและทำลายความงาม ในที่นี้ไม่มีความยอมรับและการทำใจทางศาสนา มีเพียงแต่ความหวั่นกลัวที่แปรออกมาเป็นภาพอย่างทรงพลังด้วยความทุกข์ทรมาน
อลิซาเบ็ธ เพรเกอร์ (เกิด 2531 ลอสแองเจลิส) จบปริญญาตรีสาขาศิลปะจากยูซีเอลเอปี 2553 สหรัฐอเมริกา
